Willem Stolk

Vissen op roofvis is een verhaal zonder einde. Geen visdag is hetzelfde en de rivieren waar ik vis veranderen continu. Het speuren naar stekken en nauwlettend opletten wat de natuur zegt is zinderend spannend. Elke keer is dit weer anders.

Ik vis op z’n minst 40 uur per week en verkocht zelfs ons huis om aan het water te gaan wonen –midden tussen de rivieren. Dit rivierengebied is zo groot, dat een mensenleven te kort is om alles te ontdekken. Daar hou ik van. Ik vaar tijdens een visdag minstens 50 km. Telkens weer op zoek naar die ene aanbeet. Een dikke dreun –of een subtiele aanbeet blijven mij inspireren.

Voordat ik ga slapen zit ik met mijn gedachten al op het water. Dan naar bed en wachten op de wekker. Soms gaat dit heerlijk snel, maar er zijn ook nachten dat ik elk uur voorbij zie komen. Onrust… Wil het water op. De wekker gaat, bed uit wassen en op naar mijn boot. Ik start de motor en die lucht prikkelt mijn hersenen. Waar ga ik heen. Het gebied is immens groot. Vaak volg ik mijn instinct. Kijk naar de kleur van het water, de stroming en de windrichting. Ik zoek graag naar het onbekende. Ik baan me een weg door de hoge golven en raas de beroepsvaart voorbij. Ik kijk naar de neringen op het wateroppervlak. Een indicatie –en teken van de natuur. Ik vaar er muisstil naartoe. Laat de elektromotor erin en sluip naar de stek. Ik pak mijn hengel en al mijn zintuigen staan op scherp. Vaak zijn die eerste paar worpen waarom het gaat. Alles moet kloppen. Ondertussen ben ik omgeven door een sluier mist. Ik werp in. De shad zakt naar de bodem. Ik kijk naar mijn lijn die met een curve richting het kunstaas daalt. Elk steentje voel ik. Ik stuur de boot bij. De hoge golven vragen het uiterste van mijn evenwicht. Alles moet ik tegelijk doen. En dan is daar die doffe knal. Mijn hersenen verwerken deze prikkel in een miliseconde. Een prachtige baars in de boot en snel weer terug. Ik vervolg mijn weg waar mijn gevoel me brengt…

Ik droomde als kind om kampioen te worden. Uiteindelijk is dit vijf keer gelukt, maar nog steeds lonkt het water. Ik moet er gewoon op. Kan niet zonder. Een verhaal zonder einde…